47 yılda ne öğrenmedik?
Üretmeyi öğrenemedik.
Yönetmeyi beceremedik.
Siyaset yapmayı bilemedik.
Belediyeciliği bile kıvıramadık.
Hatta insan olmayı öğrenemedik.
Bırakın taş üstüne taş koymadık.
Var olanı hepten batırdık.
İnsanımızın kalitesi yerlerde.
Dürüstüm diye böbürlenen yalancının dik alası.
Asla yalan yok diyen entrikacının paşası.
Göçleri inadına durdurmadık.
Yani başarılamadı.
Dümdüz söylersek “başaramadık azizim”.
*****
Başardığımız bir şeyler de oldu elbette.
Çok güzel yedik, yuttuk, yolsuzluk yaptık.
Devleti iliğine kadar sömürdük.
Çaldık, çırptık, hak yedik, hukuk çiğnedik.
Ev içini Hollywood, sokağı Afganistan yaptık.
KC pasaportu ile Mikanos’ta selfie çektik.
Dereboyu çukurlarında ayak bileği kırdık.
Mercedesleri, BMW’leri sağanakta çamura sapladık.
Süslendik, püslendik.
İçimiz Omorfo oldu.
Dışımız ise Londra Regent Street.
Yalancı olduk.
Kötü kalpli olduk.
Entrikacı olduk.
******
Kendi demokratik kurallarımız oldu.
Kendi devletimiz oldu.
Ama istemedik ve yapmadık.
Ya Türkiye dökülsün paraları dedik.
Ya da AB’ye girelim Euro’lar uçuşsun dedik.
Aklımıza “biz ne yapabiliriz” gelmedi hiç.
Devletini sömürenlere dur demedik.
Bayrağa sarılı gezinen sülükleri tepelemedik.
Ve artık bugün bitik haldeyiz.
*****
Nüfusu bile kimse bilinmiyor.
1974’te 140 bin olan nüfus bugün muamma.
Kağıt üstü 380 bin dense de inanan yok.
Maaş ödedi diye cibbana çeken Maliye Bakanı var.
Türkiye’den para gelecek diye övünen Başbakan var.
Bir hır gür yaşanıyor artık KKTC’de.
Onur teslim edilmiş, gururdan haber yok.
Düzensiz, umursuz, vurdumduymaz.
Ve yarın 47.yılını kutluyoruz 20 Temmuz’un.
******
Hade hep beraber tiyatroya devam.
Hade hep beraber dedikoduya devam.
Hade her beraber hamma hummaya devam.
