Masalda prenses var, beyaz atlı prens var.
Padişahlar, sultanlar var zenginlik içinde.
Ama nihayetinde masal.
Masalı gerçek zannedenler sadece çocuklar.
Şimdikiler buna bile inanmıyordur.
Çünkü hayat sert bir gerçeklik.
Şaka kaldırmıyor.
Sululuk desen hiç.
*****
Adilet Naşit vardı bir zamanlar.
“Uykudan önce” programı yapardı.
Çocuklara masal anlatırdı.
Masal bitince de “hadi uykuya çocuklar” derdi.
Biz de kuzu kuzu yatağa giderdik.
******
Adile Naşit rahmete kavuşalı çok oldu.
Ekrandan çocuklara “kuzucuklarım” diye seslenirdi.
Hiç benzeri çıkmamıştı bugüne dek.
Ama şimdi var.
Hem de yerli bir benzer.
Çünkü bizim de bir masal anlatıcımız var artık.
Başbakan Ersan Saner.
Tam bir Adile Naşit stili.
Masallar anlatıyor.
******
Adile Naşit prens ve prensesleri anlatırdı.
Başbakan gelmiş geçmiş en güzel dönemde yaşadığımızı.
Adile Naşit zenginlikler diyarını anlatırdı.
Başbakan ne kadar gelişmiş olduğumuzu.
Adile Naşit çocukları uyuturdu.
Başbakan halkı.
*****
Başbakan Adilet Naşit’e özendi belli ki.
Ayni kuşaktanız o da seyretmiştir zaten.
Bizleri de Adile Naşit’in kuzucukları sanıyor.
Masallara her gün devam ediyor.
Dövize rağmen.
Pahalılığa rağmen.
İflaslara rağmen.
Pandemiye rağmen.
Çok sert ve acı gerçeklere rağmen.
*****
Kısacası, Başbakan bir nevi Adile Naşit gibi davranıyor.
Bizi de masal dinleyen kuzucuklar sanarak.
Farkında değil elbette.
Kendisi Adile Naşit değil.
Bizler de kuzucuk değil, halkız.
Masalları ise artık kimse dinlemiyor.
