Bu ülkeden bir halt olmaz dediler.
Olmamış zaten 46 senedir aslında.
Bundan sonra var mı bir umut?
Var diyen beri gelsin diyecem de.
Gene de diyemiyorum işte.
Evlat burada, kök burada naçar.
*****
Bakın şimdi!
Birilerinin can sıkılırsa Türkiye’ye giriş yasaklanabilir.
Birileri 2 satırla işinden, ekmeğinden edilebilir.
Birileri bir saniyede Türkiye düşmanı ilan edilebilir.
Birileri anında vatan haini etiketi yiyebilir.
Ama ayni anda birileri kendi adını taşıyan parkın açılışını yapıyor!
Birileri, 70’lerin iğrenç entrikalarını soslayıp masaya koyuyor.
Öte yanda ise birileri yalamaktan dilini aşındırabiliyor.
Seyreden kim?
Biz.
Siz.
Hepimiz.
******
Bu esnada biz neler yapıyoruz?
İğrenç bir eda ile “uuuu” diyebiliyoruz.
İrrite edici bir tavırla “olmaz be gardaş bu gadar yani” diye ahkam kesiyoruz.
Sonra da ne mi yapıyoruz?
Facebook’ta lafazanlığa devam ediyoruz.
Çıkarımız varsa susuyoruz.
Beklenti varsa konjonktürel güce yaslanıyoruz.
Ve üstümüze görevi yapmış olmanın rahatlığı çöküyor.
Kaykılıyoruz kanepeye.
Ardından sosyal medya röntgenciliğine devam.
*****
Ahh ekonomik fayda ahhh!
Sen neymişsin be abi.
Fikirleri çöpe attıran.
İnançları dibe vurduran.
Elleri, kolları bağlayan.
Yalakalığa sebep olan.
Ha bu arada ekonomik fayda demek, çıkar için paça yalamak demek.
Büyük gölgelere sığınıp el, avuç açmak demek.
Makam uğruna düğme iliklemek demek.
*****
Hani umutsuzluk pompalamak istemem de!
Umut edecek milimlik ne kaldı?
Ne kaldı inançları korumaya yardım edecek?
Ne kaldı insanlığımızı hatırlatacak?
Sonunda başımıza beytambal kalacak herbir şey.
Ve belki de istedikleri bu zaten.
Ama diyorum!
Ve Amann haa diyorum!
Nolur son bir hissa.
N’olur bu domuzun kuyruğunu düzeltelim.
Hem de mengeneye ihtiyaç duymadan.
N’olur!
