TL’nin sürekli değer kaybı sonrası yaşanan ekonomik açmazlar herkesin malumu.
TL üzerine kurulu ekonomik sistemin içinde cereyan eden finansal aktiviteler takdir edersiniz ki içinde olduğumuz iktisadi sorunların ana kaynağı ve haliyle Kıbrıs’ın kuzey yarısında bu gidişatın önüne geçebilecek, ya da bunu kontrol edebilecek enstrümanlara da sahip değiliz.
Ve fakat ortaya çıkan ekonomik mağduriyeti en aza indirgeyecek önlemlerin alınmasına da bu engel değil.
Lakin bu köfter ve üzüm sucuğu modeliyle değil. Temel gıda ürünlerinin ucuzlatılması ile mümkün olur. Ve tabii ki piyasanın denetlenmesi konusu burada büyük önem taşır.
Ancak görünen o ki hükümet edenler göstermelik önlemleri iş olsun anlayışı ile ortaya atmaktadır… Nitekim bu anlayışın önümüzde duran ekonomik sorunları hafifletmediği gibi alım gücünü de artırmayacaktır. Bütün bu olumsuzlukların ortaya çıkardığı görüntüde asgari ücretli insanların artık daha da büyük bir geçim sorunu vardır.
Yoksulluk maaşı alan insanların da bütün bu gelişmelerden sonra geçim derdi daha da büyümüştür. TL’nin değer kaybı ile yaşanan domino etkisiyle, kendi halk yalnızlığa terk ediliyor. Bu gidişatın sonucunda çocuklarımıza bırakacağımız vatan olmayacağını artık iyice kanıksar olduk, zira zaten çocuklarımızın bu topraklardan umutlarını birer ikişer kesiyorlar ve göç etmenin yollarını arıyorlar.
Doğup büyüdükleri bu toprakları bırakıp gitmenin kaderleri olduğunu düşünüyor birçok insanımız.
Dolayısıyla bugün Kıbrıs’ın kuzey yarısında yaratılan sakat düzende birileri nemalanırken,birileri ayakta kalma mücadelesi veriyor.
Kendi çocuklarına iş,aş vermeyen ve onlarca gencimizi göç yollarına mecbur bırakan bu düzen gün geçtikçe karanlığını artırıyor. Mevcut koşulların üzerimize yıktığı olumsuzluklardan sıyrılıp şöyle bir başınızı kaldırın ve bakın… Bugün kendi topraklarımızda verdiğimiz mücadeleye 0lkeyi yönetenlerin müdahil olmadığını ve saygı duymadığını göreceksiniz.
Çok acıdır ama maalesef bu ülkeyi vatan olarak gören, vatan yapan insanların canlarının, topraktan daha değersiz olduğunu düşünenler olduğu kanaati her geçen gün ağırlık basıyor. 1974 sonrası umutla başlayan süreçten bu yana günümüze gelene dek değişen tek şey hallerimizin daha beter olduğu ve olacağı gerçeğidir. Velhasıl toplum olarak çıktığımız ve halk olamadığımız bu yolda göz göre göre yok oluyoruz.
