Bir baba askerdeki oğul için Genel Kurmay’a mektubu göndermiş; “Oğlum orada.. Korkar mı? Bilmiyorum. Ateşlendiğinde başında nöbet tutardım. Hasta olursa revire çıkabiliyor mu acaba? Akşamleyin eve biraz gecikse evhamlanırdık, gözümüz yollarda kalırdı. Şimdilerde haftada bir telefon edebilirse, ne mutlu bize. Tabî kötü bir haber verme korkusu da caba.
Sâhi, neden telefon etmek yasak bu kadar? Vatan için ölmeyi göze alan evlatlarımız casus mu? Sevdiği kız var mıydı, bilmiyorum. Hiç söylemedi. Kim bilir yüreğinde hangi fırtınalar esiyordur oralarda. Babalar gününde aradı en son. “İyiyim” dedi. “Her şey güzel, merak etme” dedi. Teselli etti. O mu evlat, ben mi bilemedim. Bildiğim şu; güle güle askere gitti. Güle güle gelmesini isterim. Canlı, sağ salim gönderdim, sağ salim geri isterim” diye de mektubunu bağlayıvermiş. İşte, evlât sevgimize dair temsili bir mektuptu hissettik okuduk üzere. E hayattaki tek zenginliğimiz evlâtlarımız değil mi? Kesin!
Can isterse can, kan isterse kan, göz isterse göz duygusal bağındaki bebelerimizin spor yapma hakkı ne âlemde bu ülkede? Neymiş; KKTC Anayasası’nda; “Gençliğin Korunması Madde 60. Devlet, gençlerin bilgili, sağlıklı, sağlam karakterli ve topluma yararlı birer yurttaş olarak yetişme ve geliştirilmelerini sağlar” ve “Sporun Geliştirilmesi Madde 61. Devlet, her yaştaki yurttaşın beden ve ruh sağlığını geliştirecek, sporun kitlelere yayılmasını sağlayacak önlemleri alır, gerekli spor tesislerini yapar ve başarılı sporcuları korur” der. Devlet başarılı sporcuyu korur(muş). Dört nesil boyunca nice nice sporcu evlatlar tükettik bu coğrafyada.
“Ya bayrağımızla yarışırız ya da Sarayönü Çadır Tiyatrosu’nda birbirimiz avuturuz” diyen bir spor çevremiz olmadı mı? Bal gibi oldu. “Her ne pahasına olursa olsun artık yurt dışında yarışmak istiyoruz” diyen büyük bir kitle varken, alternatif çözüm önerileri yerine sosyal psikoloji üzerinden gabak kesenler de var.
