Ömür dediğimiz yaşanmışlık aslında bir güne gelmez. Film şeridi olsa gözlerimizin önünden 1 dk. da akıp geçer.
Yaşananlar, yaşanmayanlar, eğriler, doğrular, pişmanlıklar, keşkeler artık fayda etmez.
kısacık ömrümüz ve buraya sığdırdığımız yaşamda, yaşadığımız hiçbir şey elbette tesadüf değildir, hayat dediğimiz yaşanmışlıkların içinde hep bir mücadele hem bir sınav vardır. Kimimiz evlatlarımızla ,kimimiz ana babalarımızla, kimimiz sağlığımızla, kimimiz maddiyatla, kimimiz bunlardan tamamen bağımsız başka kişilerle veya hayatlarla da sınanırız…
Dolayısıyla tüm canlılara adil , içi dışı bir, kötü niyetten arınmış, kötü hitaptan ve davranıştan arınmış bireyler olup olmadığımıza uygun bir yaşantımız olduğunu düşünürüm hep..
Ben niye bunları yaşamak zorunda kalırım, neden hep güçlük çekerim hayata dair derken, önce kendi içinize samimiyetle bakacaksınız, buna bir nevi kendinizle yüzleşmek de diyebilirsiniz.
Ben şunu şunu ne kadar doğru yaptım? Nerede hatam oldu? Toplumsal olaylara karşı ne kadar duyarlıyım? Birileri ile düşüncelerimi paylaşırken ne kadar samimiyim?
Konuştuklarım ile yaptıklarım örtüşüyor mu?
Gibi birçok soruya cevap verebilen kaç kişi var bugün etrafınızda olan!
Buna dikkat etmek lazım.
Zira aradığınız cevap da ordadır…
Baktınız gördünüz ki size karşı anlayışını bir dakika olsun yitirmeyen, saygıda kusur etmeyen size sabırla yaklaşan insanları umarsızca kırıp dökmeyi, incitmeyi yaşam tarzı haline getirmişsiniz.
Ne yaparsınız?
Her şeyden önce yaptığınızın farkına varırsınız.
İçinizdeki sevgiyi, samimiyeti önünüze koyar empati yaparsınız ve karşınızdaki insanları anlamaya çalışırsınız.
Hayata bakış açınızı sadece bardağın boş kısmına bakarak geliştiremezsiniz.
Geçmişte kalarak geleceği kurgulamak da doğru bir yaklaşım olmayacağına göre, yapmanız gereken şey geleceği ne şekilde ve nasıl inşa edeceğinize bakmaktır.
Nitekim geleceğe ve hayata dair pozitif bakmayı becerenler, bu güzellikleri etrafındakilerle paylaşmayı bilenler ve nihayetinde değer yaratanlardır geleceği inşa edecek olanlar.
