Bir grup Kıbrıslı Türk genç Kıbrıs’ın güney yarısında kendini bilmez bir grup Kıbrıslı Rum’un saldırısına maruz kaldı. Olayın vuku bulmasından sonra gençler kuzeye geçerek durumu anlattılar.
Oysaki uğradıkları saldırıyı prosedür gereği Güney Kıbrıs polisine gidip şikâyet etmeleri gerekirdi. Ve fakat belli ki gençler bundan çekince duydular. Elbette bu çekince sebepsiz değil. Nitekim İki Toplumlu Kültürel Miras Komitesi Kıbrıslı Rum eş Başkanı Sotos Ktoris, güneyde saldırıya uğrayan 8 Kıbrıslı Türk gencin Rum polisine şikâyette bulunmaktan çekinmesinin, çok kaygı duyulması gereken bir şey olduğuna dikkat çekti ki bence de öyle.
Bu durumdan kaygı duyulması gerekir. Kıbrıslı Türk gençler Rum polisine şikâyet etmediler zira bundan mütevellit başlarına bir şey gelmesinden çekindiler. Düşünün ki saldırıya uğradılar, hırpaladılar üstelik kendi ülkelerinde. Peki neden? Kıbrıslı Türk oldukları için. Lakin Rum polisinin bu anlamda gereğini yapmayacağına kanaat getirdiler ve polise gidip şikâyet etmeye çekindiler. Bu ne kadar hazin bir durumdur… Bu da aslında neyin göstergesidir? Tek kelime ile güvensizliğin! Adanın kuzey yarısında yaşayan Kıbrıslı Türkler ve güney yarısında yaşayan Kıbrıslı Rumlar yaşanmışlıkların da bıraktığı acı ve kanlı geçmişin izleriyle birbirlerine güvenmiyorlar…
Bu çok açık bir gerçek. Belli ki onca yılın geride kalması bile iki toplumun üzerinde bıraktığı olumsuzluk etkinin travma niteliğindeki izlerini saygıya dayalı bir ilişki biçimine dönüştürmeye yetmedi. Oysa bu Adada barış ve huzur içinde saygıya dayalı bir ilişki biçimi ve güven ortamının tesisi sağlanabilir. Ve fakat iki toplumun güvene dayalı ilişkiler kurmakta zorlandığı gerçeğini de göz ardı etmeden bu durumun temeline inmek ve bunu başarmak zorundayız.
