Oğuz Atay’ı bilenler bilir.
Bütün romanlarını okudum.
En iyisi “Tutunamayanlar”dır.
Sorguladıkça kaybolan bir kahramanla bütünleşiyor.
Ve aslında bu kayboluştan kasıt, sistem dışına itilmekten ibaret.
Günün sonunda da tutunamıyor başkahraman.
Ve intihar ediyor.
*****
Gelelim ne alaka Oğuz Atay ve KKTC hikayesine.
Büyük benzerliklerimiz var hikaye ile.
Bakmayın hamasetçilere ve hamasi edebiyatlara.
KKTC bitik.
Devlet denen kavrama inanç yok.
Adalete güven yok.
Öylesine bir ülke halinde, öylesine bir coğrafya.
Neden mi?
KKTC’de de sorgulayamazsınız.
Hem de hiçbir şeyi.
Federasyonu sorgularsanız “faşist” olursunuz.
Türkiye’yi sorgularsanız “Rumcu” olursunuz.
Çünkü ikili bir statüko çöreklenmiş başa.
Düzenden nemalanıp, düzeni sırtlıyorlar.
Ve bütün köşe başlarını tutmuşlar.
İktidar sıralarını bekliyorlar, ki zaten biri gidiyor, biri geliyor.
Devleti hamudu ile götürüyorlar.
Alimallah bu ikiliye ters düşmeye gör.
Anında tutunamayanların liste başısındır.
*****
Velakin ne acı ki artık deniz bitti.
İhaleler artık Ankara menşeili.
Çifte statükocular 46 yılda devleti sömürmüşler.
Ganimetler bitti, istihdamlar tükendi ama arsızlık bitmedi.
Taşı sıkıp mamma üretiyorlar habire.
Şimdilerde son rollerini oynuyorlar.
Ama elden ne gidiyor?
Gençlik gidiyor, Devlet gidiyor, vatan gidiyor.
Üç beş arsızın yarattığı sonuç bu.
Hem sorgulayan halk intihara gark ediliyor.
Hem de KKTC bir türlü tutunamıyor.
Elde ise ne kalıyor?
Arsız, yalaka, yalancı ve mammacı bir grup açgözlü.
*******
Geri dönüş mümkün mü peki?
İnanınız emin değilim.
Evladını hasrete gark ettikten sonra.
Vatandan ümit kestikten sonra hele.
Sorgusuz sualsiz bir “üç maymun” cehennemine dönüştükten sonra.
Bilmem ki geri dönüş mümkün mü?
İstesek bile bunu yapacak mecal kalmış mıdır acaba?
Ben açıkçası çok da umutlu değilim.
