Mümkün mü unutmak?
Geçen her dakika aklımızda.
Mesut, bahtiyar, saadet dolu günler.
Bedbaht olmadığımız, hüzünle dolmadığımız anlar.
Şen kahkahalarımızın çınlattığı mekanlar.
Sahte ama güzel günler.
Ve hepsi geride kaldı.
Mamma, ganimet ve hazıra konma bitti.
Artık Devlete memur bile olunamıyor.
İhalede milyon götürmek aslanın ağzında.
Kala kala arazi tahsisleri kaldı elde.
Onlar da can çekişmede.
Battık desek cuk oturacak.
Ama acıyı kalbe gömeceğiz.
Hüznü toprağa sokup, üzüntüyü semaya üfleyeceğiz.
******
Şimdi artık taksiti ödenmeyen Mercedesler var.
Ödenemeyen kredi kartları.
Yerine yenisi alınamayan Gucci gözlükler.
Pahalı gazdan kullanılamayan merkezi ısıtmalar ve soğutmalar.
Mazbatalar var kapı kadar.
Atıl kaldık, atılı kaldık.
Adapass’ımız bile geçersiz.
Kalmadı Mykonos’lar, bitti Roma tatilleri, İstanbul bile hayal.
Bu ev tutulmuştur şımarıklığı ile başlanan yolculuğun sonu.
Seçim var diye cebe giren çift maaşların vardırdığı kavşak.
Hepsi hatıralarda artık.
Çünkü artık dipteyiz.
Dibin de dibinde.
*****
Ama alışacağız.
Alışmak zorundayız.
Çalışarak, üreteceğiz , talep ederek isteyeceğiz.
Verilmeyen hakları söke söke alacağız.
Yokluktan utanmayacağız.
Ve ayağı yorgana göre uzatacağız.
Ama alışırken, hep hatırlayacağız.
Ganimetçilerin göbekli birer işadamına nasıl dönüştüğünü.
Peşkeş çekilen binaları, arazileri.
Yasal ama etik olmayan masalları.
Sanal bet takipçilerini.
Rüşvetçileri, yolsuzlukları, hırsızları hatırlayacağız.
Devleti soyan siyasetçi ve bürokratları.
*****
Hepsi aklımızda mıh gibi çakılı duracak.
Bizi insanlığımızdan çıkaranları.
Zalimleri, zulmedenleri, ezenleri.
Hepsini hatırlayacağız.
Hiçbirini unutmayacağız.
