Zürih ve Londra Antlaşmaları hikâyeleri ve şehir efsaneleri ile geçti çocukluğumuz, hani şu 11 Şubat 1959’da Zürih’te ve müteakiben 19 Şubat 1959’da Londra’da imzalanan İngiltere, Türkiye, Yunanistan ve Kıbrıs’taki Rum ve Türk liderler tarafından imzalanan antlaşmalardan bahsediyoruz. Sonuçta ne mi oldu? Sonuçta 16 Ağustos 1960’ta kurulan Kıbrıs Cumhuriyeti’nin kurumsal zemini ve de anayasa ilkeleri kabul edilmiş oldu. Yıllar sonra gerek İngiltere, gerekse İsviçre’ye gitmek nasip oldu ve oralarda gerek 1923’lü Lozan, gerekse 1959’lu Londra ve Zürih Antlaşmaları’na ilişkin izleri görmek kısmet oldu. Birinde Kıbrıs’tan ‘ferâgat’ edildi, diğerinde ise Kıbrıs’ta “Yüzde 30’a eyvallah” dendi, mâlum ve de bildik büyük devlet adamlarımızca!
Olsun, o günkü açılımlar belki de öyle seyretmesi gerekiyordu. Arkasından da Kıbrıslı Türklere uygulanmaya başlayan ambargolar ve de getto merkezli türlü türlü aşağılamalar. Neymiş? ‘Akdeniz’de birçok Yunan Adası varmış ve bunlardan da biri kıbrısmış’ merkezli kaşınan Yunan Cuntası ve de elinde Türk bayrağı ile Kaymaklı’da artistik yapan Nikos! Öldürülen birçoku ulusalcı Rum ve de Türk ile birlikte Karaoğlan’ın o meşhur sözleri; “Adaya sadece Türklere değil, Rumlara da barış ve huzuru getirmek için gidiyoruz” diye çıkarmayı açıklamıştı rahmetli.
E’ee, e’eesi sonuçta da; 74 Mutlu Barış/Mutsuz Savaş Harekâtı başlamıştı. Kocatepe, Adatepe ve Mareşal Fevzi Çakmak adlı Türk savaş gemileri Girne açıklarına demirlemişlerdi. “12 gemilik Yunan konvoyu Rodos’tan Baf’a doğru yola çıktı” istihbaratı gelince komutan bölgeye intikâl için emir verdi. Hemen hazırlandılar ve yola çıktılar yavrucaklar. Sonrasında da o bölgeye bi’baktılar ki ortada kimsecikler yok. Bi’anda Türk jetleri belirdi semâda. Türk pilotlarına verilen bilgiye göre Yunan donanması gemilerine Türk bayrağı çekiyor ve telsizden türkçe konuşarak hile yapıyorlardı. Bu durum için gencecik pilotlara “Sakın ola aldanmayın” emri verilmişti.
Hâl böyle olunca Türk gemilerinden “Türküz, sakın ateş etmeyin” çığlıklarını pek de takmadı pilotlar, zira o bölgede “Türk savaş gemileri konuşlanmıştır” bilgisi gelmemişti. Çatır çatır vurdular güzelim savaş gemilerini. İstemeden de olsa mâsum yavrucaklara kıydılar. İlk darbeyi Kocatepe almıştı. Arkasından da Adatepe ve Mareşal Fevzi Çakmak bombalanmıştı. Bomba yüklü Kocatepe’de çıkan yangın sonucu gemideki komutan; “Gemiyi derhâl terkedin” emrini vermişti. Yavrucaklar hemen suya atladılar. Bu arada boynunda telsiz asılı olan Muhabere (Haberleşme) Subayı Necati Gürkaya üzerindeki ağırlıktan dolayı dibe batmıştı bile, rahmetle. Türk jetleri bu arada ha bire bombalamaya devam ediyordu. Adatepe ve Mareşal Fevzi Çakmak ağır aksak bir şekilde Mersin’e ulaşmayı başarmıştı ama Kocatepe’deki personel için durum çok vahimdi. Bir kısmı denize canlı girdi ama maalesef rahmetle kayboldu. Bilanço mu? ‘Tam tamına 54 şehit!’.
Haber, “Jetlerimiz Yunan donanmasına ağır kayıplar verdirdi” diye verildi ama beş gün sonra acı gerçek ortaya çıktı. ‘İletişimsizlik veya yanlış haberleşmeden dolayı’ o bölgede herhangi bir Yunan gemisi yoktu. Hâliyle vurulan tek bir Yunan gemisi de olmamıştı. E Konvoy ile ilgili doğru bilgi de sonradan ortaya çıktı. Sadece 12 askeri kamyon Rodos’tan Kıbrıs’a gelmek üzere gemiye yüklenmişti. İşte, yıllar önce Kocatepe’yi böyle harcamıştık, tıpkı şimdiki gibi Kıbrıs Türk futbolunu harcamaya çalıştığımız gibi.
E artık UEFA ve FIFA’da bu konularda daha etkin ve de girişimci olmalıdır. Zira ada’daki futbola ilişkin ‘insanlık suçu’ taa 1950’lere dayanır. 60 yıl daha mı? Asla kabul edilebilir değildir. Sonuçta FIFA ve UEFA’dan insanlık(!) bekliyoruz! Sadece “Bi’evetle dünyaya bağlan”ı yemezler artık! Somut adımlar bekleyen bizler Şaka gibi. Eskiden Edine ötesine geçemeyen bizler, şimdilerde Pile ötesine bile geçemiyoruz. “Futbol sevgi, barış ve kardeşliktir” derler ya, n’ayırrr, güldürmeyin lütfen.
