Zamâne bebeleri okuyan, anlayan, sorgulayan ve dört başı mâmur “Hınk!” dedirten tepkiler vermeye bayılır cinsten kutsal güzelliklerimizdir! Bizim ve bizden önceki nesilde yoktu öyle internet veya diğer elektronik basın vaziyetleri.
Tek bir kanal üzerinden birkaç gazete ve dergiyi didiklemekle geçti yıllarımız. Sorgulama mı? “Ayıp, çok ayıp!” derlerdi birçok büyüğümüz. Babalar ellerine tutuşturdukları bebelerini okula götürür ve karşılarına ilk çıkan öğretmene sanki de çok mühim bir iş yapıyormuş gibi; “Eti de senin, kemiği de” derlerdi.
Sonraki dönemlerde; “Eti senin, kemiği benim” dendi ama artık yeni nesil ebeveynler; “Bebemi sana emaneten bırakıyorum. Eti de benim, kemiği de haa hoca efendi” diyorlar. E artık okul – aile – çevre işbirliği de dönüştü bu süreçte.
Artık Çocuk Hakları’nın ön planda olduğu bir dünyada yaşıyoruz bildik. “Sporda performans ve müsabakalara katılım yaşı artık daha ileriki yaşlara alınmalı” diyen birçok uluslararası spor kurumu yetkilisi var. “Bırakın çocuklar oynasın” diyen bu düşünceye aynen biz de katılıyoruz ama hemfikir olmadığımız birçok öğretmen arkadaşımız var. Özellikle de ‘spor branşları ile beden eğitimi dersi’ aynı zeminde olunca işin içerisine sevimsiz ve de işkence şeklinde bir öğretim süreci tetikleniyor.
Naçizane tavsiyemiz beden eğitimi derslerinin içerisin sağlık bilincini gerçekleştiren ‘egzersiz sisteminin’ dahil edilmesidir ki, eğitimde iş doyumu ve de Öğrenci Memnuniyeti Odaklılık adı verilen sistem gerçekleşsin. İşte burada da toplumun totalde yaşam kalitesi gelişecektir. Öğrenci merkezli düşünmek de fayda var a dostlar. Gerisi mi? Gerisi lâf-ü güzaf…
