Aslankoy Mağusa Anayolunda dün aracın çarpması sonucu hayatını kaybeden bisiklet sürücüsü Cemal Karadağ’ın ardından Hüseyin Perçiner’in yazısı yürek yaktı: Saniyenin Getirdiğini Sene Getirmez..
Dün öğrendiğim bir haberle hayattan soğudum. Bir araba, yol kenarında bisikletle ilerleyen Cemal’a çarpıp ölümüne vesile olmuş. Bir saniye içinde Cemal’ı hayattan ve ailesinden koparmış. Bu bir saniye, onlarca yüreğe tarifsiz acılar bırakmış.
Cemal, geçen yıl altı ay kadar bir süre bizimle birlikte çalışmıştı. Düzgün bir insandı. Çocuklarının tedavisi için her türlü zorlukla mücadele ediyordu. Şikâyet etmezdi. Hep sabrederdi. Bu da bir sınavdır derdi. İşe ihtiyacı olduğu için çoğu kez pazarları da çalışmak isterdi. Boş zamanlarda da dertleşirdik. Burada yazamayacağım sıkıntılarının bir kısmını anlatırdı. Çileli bir hayatı vardı.
Ramazan ayı yaza denk gelmişse, kızgın güneşin altında inşaat işlerinde oruçlu çalışmak zordur. Cemal orucunu aksatmadı. Beş vakit namazını da kılardı. Hatta biz ona kolaylık olsun diye, öğle molasını 12- 13 arasından, 12:30-13:30’a döndürmüştük. Depomuz caminin karşısında olduğu için, bazan namazlarını cemaat ile kılmak için izin isterdi. Zorluk çıkarmazdık. Vakit iş vakti değil ise, caminin imamı Mustafa Erbay hocayla muhabbet etmeyi severdi. Bir süre sonra daha rahat bir iş bulmuş ve bizden ayrılmıştı.
İnançlı bir insanım. İsyan etmem. Tevekkül ederim. “Bunda da bir sebep vardır” deyip sabrederim. Ancak, Cemal’ın ölümünü okuduğumda, gayriihtiyari “ne çileli hayatı varmış, ölümü bile çileli olmuş” demekten kendimi alamadım. Allah rahmet eylesin
