Filipinliler arasında “yengeç sepeti” olarak adlandırılan ve aktivist yazar Ninotchka Rosca tarafından kullanılan kavram “Ben sahip değilsem sen de sahip olamazsın. Ben başaramıyorsam sen de başaramazsın” şeklinde anlatılan hikâyedir.
Bu hikayedeki gibi insanların birbirine karşı uyguladıkları psikolojik şiddet derecesindeki davranışlara “Yengeç Sepeti Sendromu” denir. Bazı insanlar, bencilce davranarak hırslarını ön plana alarak başarmanın yolunun başkalarını geride tutmak olduğunu düşünürler. Kendileri ulaşamıyorsa, sizin de ulaşmanızı istemezler. Rekabetçi duygularla, hasetlik ve kıskançlıkla çabalarınızı sabote etmeye çalışırlar. İşte durum bizde de aynen bu yönde oldu maalesef.
Eskiden sadece yazılı medya bu işleri kovalardı, artık herkesin ait olduğu ve bolca da gabak kestiği bir sosyal medyası var. Kâh sporda, kâh sanatta, kâh kültürel aktivitelerde çokça da siyasette vûkû bulan klasik aşağıya çekişlerimiz hızla devam ediyor.
Eskiden “Futbol ve diğerleri” derdik ya, bu kısır döngü halen devam ediyor mu? Son sürat devam ediyor. Hem de tüm sac ayaklarında canavar gibi. Futbolcular, hakemler, antrenörler, yöneticiler, başkanlar ve de özellikle spor medyasındaki bizler aralıksız bir şekilde birbirimize sığdırmaya/kapak yapmaya devam ediyoruz.
E başka? Kıbrıs’ın Kuzeyi artık zıvanadan çıktı. ‘Gemi Kuzey’e, içindeki bir kısım insansa Güney’e doğru koşadursun’ gemisini kurtaran kaptan misâli yalan, dolan, sahtekarlık, gösteriş, tüketim manyaklığı, hoşgörüsüzlük, vurdumduymazlık ve bencillik yanında, özellikle de emeğe saygısızlık ve ‘bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olan sersem yengeç’ çok bu memlekette.
Biz birbirimizin ayağını aşağı çeken yengeçler olarak aynı kova içerisinde debelenmeye devam ededuralım, atı alan da ikinci Üsküdar’ı çoktan geçti. Maalesef fotoğraf bu!
Bolca gevezeliğe devam, zaten konuşmaktan başka ne yaptık? İyi halt ettik, etmeye de devam edelim. Ne de olsa yakışır bize, “Allah yaksın bizi tahtaravallide” derler ya, işimiz hep nanay.
