Bakmayın şairlere.
Sonbahar hüzündür derler.
Kasveti ayrılık sayarlar.
Hafif esintileri ise kasırga.
Mesela Cemal Süreya belli ki sonbaharı hiç sevmemiş.
“En çok sesini aradım.
Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ.
Gözlerini sildi zaman.
Dedim ya… Eylül’dü.
Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.”
******
Yine de aldırmayın ayrılık şarkılarına.
Mümkünse Sezen’i bile dinlemeyin.
Umursamayın bedbaht şiirleri.
Cemal Süreya’yı rafa kaldırın.
Çünkü güz, ele avuca sığmayan hislerin zamanıdır.
Sonbahar AŞK’tır.
Her türlü sarı salınır.
Gökyüzü bilimum mavilerle danseder.
Serin Lefkoşa akşamında yüreklere ılık meltem dolar.
******
Aşık olmak akıl işi olsa da.
Aşk ile kalp ilişkisi hiç olmasa da.
Bu biçare hayattan vazgeçmeyelim.
Biz yine kalp diyelim.
Yürek çarpıntısına inanalım.
Kalp için anlam yüklemeye devam edelim.
Aşk, içgüdüsel değilmiş gibi yapalım.
Aşk, hormonal bir faaliyet ama, bilmez gibi davranalım.
Kerime Nadir’i analım.
Muazzez Tahsin Berkant’ı hatırlayalım.
Ve aşık olalım.
Her sonbahar olduğu gibi.
******
Sevmeye devam.
İnadına devam.
Hayatın galebe çalan zorluklarına çaktırmadan.
Güz güzelliğinde demlenelim.
Ve elbette dediğim gibi.
Var gücümüzle aşık olalım.
