70’li yılların ikinci yarısıydı. Rahmetli Mehmet Özerdem Ağabey sıkı bir Çetinkayacı olarak arkadaşım Cem Özerk ve bendenizi elimizden tutarak Çetinkaya’nın minikler takımı antrenmanına götürmüştü. İşte, ilk kez orada görmüştüm efsâneyi.
Antrenman saati geldiğinde kahvesinin son yudumunu aldı ve yanımıza geldi. Hayatımda ilk kez kaliteli dinlenme, beslenme ve antrenman ile ilgili söylemler duymuştum. Sıkı bir performansçı olduğunu antrenman içerisindeki örnek teknik gösterimlerinden anlamıştık.
Neyse uzatmayım, yıllar geçti ve 2003’te bir sabah Güney Kapıları açıldı. Merkez Hakem Kurulu’ndan arkadaşım Suphi Özpaşa sayesinde Omonia’nın şampiyonluk maçına gitmiştik. Devre arası gerçekleştirilen resepsiyonda Kıbrıslı bir Rum olan Sotiris Kaiafas ile tanıştık. Kendisi 1976 yılında 39 gol atarak Avrupa Altın Ayakkabı ödülünü almış ünlü bir efsane. Kaiafas, Türk olduğumuzu konuşmalarımızdan anlamış ve hemen yanımıza gelmişti. İlk sorusu ne miydi? “Defteralı Efendi hayatta mı? Sağlığı nasıl?” arkasından da “En beğendiğim rakibimdi! Büyük futbolcuydu” merkezli kısa bir sohbetimiz oldu. O gün kendi kendimize; “Defteralı Buba gerçekten büyük topçuymuş vesselâm” dedik sağolsun Kaiafas sayesinde. İşte, hakkında saygıyla konuştuğumuz Defteralı yıllar önce göçtü gitti, mekânı cennet olsun.
Neyse, ölüm yıldönümünde oğlu Atilâ Hoca’nın sitemini görmüştüm. Daha doğrusu “isyan” desek daha doğru olur. Oğul Atilâ ilgili mevlid ilanında; “İtalyanlar, kahramanları ünlü futbolcu Cusebbe Meazza’nın adını stadlarına vermişler, tıpkı Macarların ünlü futbolcuları Frenc Puskas Stadı gibi. Senin adını da altından su akmayan bir köprüye vermişler. Haa, bir de adını çıkmaz(!) bir sokağa vermişler. Büst ve heykeli çoktan geçtik zaten” merkezli isyanını dile getirdi Atilâ.
İlgili satırları okurken bir efsaneye ne kadar sahip çıktığımız konusundaki buruk duygulardan paramparça olduk muallim arkadaşlarla. İşte biz buyuz! Son söz mü? Defteralı Buba’ya; “Adiyos Pampa Mia”, tıpkı mevlid ilanındaki gibi. Rahmetle buba!
