Hani şu kelimeler kifayetsiz kalır ya bazı durumlarda, işte aynen bu vaziyetlerdeyiz yine bu aralar. Bir yazı okursunuz ve zaten o yazıyla yine dejavu olursunuz sanki de siz yazmışçasına.
İşte, kaçak gazeteci-yazar Can Dündar duygularımıza yine/yeni/yeniden tercüman olmuştu bir yazısında. Yazar kendi durumunu şöyle kaleme almış “Olgunlaşmak” başlıklı yazısında özetle; “Artık eskisi gibi her hafta sonu birileri ile dışarı çıkmak istemiyorum. Beni yoran ilişkiler, yeni tanışmalar, yeni yüzler aramıyorum.
Eski dostlukların da özetini çıkarmaya başladım. İlişkilerde tasarrufa gidiyorsun her şeyde olduğu gibi ve gereksiz insanları hayatından atmak istiyorsun. Yapmacık, inanmadan konuşmak istemiyorum artık. Beni anlamayanlarla konuşmak cümle kirliliği yaratıyor ve hak edenlere saklıyorum enerjimi.
İstediğime istediğimi deme özgürlüğüne sahibim, eleştirme hakkını ‘Ben demiştim’, ‘ben bilirim’, ‘ben zaten anlamıştım’ sendromunda olanlarla arkadaşlıkları bir kez daha sorguluyorsun. Zamanın ne kadar kıymetli olduğunu öğreniyorsun buralara kadar gelirken. Boş geçen her saniye değerli artık. Daha yapılacak çok şey var ama, kendimi çok yormaktan çok hırpalamaktan yana değilim.
Gerektiğinde “Hayır” demeyi öğrendim ve bu kelime başta karşındakine kırıcı gelse de senin için hayat kurtarıcı olabiliyor. Yaşamışlığın oluşturduğu bir alçak gönüllülükle gülüyorum içimden sadece. Artık daha şık giyiniyorum, senelerle birikmiş dolaplar dolusu kıyafet var ve bunları kendimle paylaşmalıyım.
Önce kendine güzel görünmelisin, kendi zevkime göre giyinmek istiyorum, böyle hissediyorum. Ayıp, günah yada ne derler korkuları çoktan geride kaldı. Sonra Sezen’in şarkısındaki gibi anneni daha sık düşünüyorsun ve hatta anlıyorsun” diye konuyu kaleme aldı, daha doğrusu döktürdü!
Sonuç mu; Değişim mi istiyorsun? Önce sıfırla!
