Pek çoğumuz, ufak tefek yaralanmalar karşısında ebeveynlerimizden “Öpeyim de geçsin!” sözünü duymuşuzdur.
Büyüdükçe anne babamızın bu tepkisini bir kandırmaca olarak düşünme eğiliminde olsak da yapılan araştırmalar bu klasikleşmiş sözde bir gerçeklik payı olabileceğini gösteriyor
Çalışmalara göre anne ve babamızın dokunuşundan hissettiğimiz şefkat, oksitosin adı verilen hormonun salınımını artırarak yaralarımızın iyileşmesini kolaylaştırmaktadır.
Oksitosin hormonunun salınımı ve fiziksel temas arasında bir ilişki olduğu çeşitli çalışmalarla ortaya koyulmuştur.
Eşlerle ve ebeveyn-çocuk ilişkilerinde sarılma, sırtını ovuşturma gibi farklı dokunsal temasların ardından oksitosin salgılandığı görülmektedir. Doğumda ve emzirmede aktif rol oynamasından dolayı oksitosin, başlangıçta yalnızca annelerle ilişkilendirilse de araştırmalara göre babaların da annelerle benzer düzeyde bu hormona sahip oldukları görülmüştür. Ayrıca ikili ilişkilerde düzenleyici etkisinin görülmesi oksitoksini yalnızca annelikle ilişkili bir hormon olarak değerlendirilmekten çıkarmıştır. Oksitosin hormonu ebeveyn ve bebek arasındaki yakınlığı sağlama ve dokunma davranışları üzerinde etkili olduğu için memelilerde ebeveynlik duygusunun gelişimini desteklemektedir. Otuz yedi ebeveyn ve bebeklerinin katılımıyla gerçekleştirilen bir çalışma, ebeveynlik duygusunun gelişiminde oksitosin hormonunun önemli olduğu ve bu süreçte hem annenin hem de babanın benzer düzeyde oksitosine sahip olduğunu ortaya koymuştur. Yine aynı çalışmada oksitosinin aile sistemindeki tüm üyeler arasındaki yakınlık ve şefkat içeren temasın derecesi ile ilişkili olduğu sonucu bulunmuştur. Anne sesini dinlemenin bebeklerde oksitosin salınımını arttırarak stres ve kaygıyı azalttığı da varsayılmaktadır.
