Gerçek olay; Gazete patronu birinci sayfa toplantısının yapıldığı odaya dalar. O dönemde yok şimdiki gibi medya teknolojisi filân. Fotoğraflar masa üzerine saçılmış durumda. Önündeki fotoğrafı alır, inceler ve oradaki müdürlerine; “Bu fotoğrafı göbekte üç sütuna koyalım, hatta sürmanşetten verelim. Yok, yok! Bu fotoğraf direkt manşetten verilmeli diye düşünüyorum. Ne dersiniz?” diye sormuş. Orada bulunan müdürler ise ilgili fotoğrafı elden ele gezdirmişler, incelemişler ve hep bir ağızdan “Yarınki manşete cuk oturur” demişler. Bunun üzerine patron ayağa kalkmış ve ilgili fotoğrafı yırtıp çöpe atmış. Arkasından da sinirli bir şekilde odayı terk etmiş “Yalaka müdürlerim” diye söylene söylene.
E’ee, n’aprsın, ekmek parası derdinde olan garibim çalışanlar patrona karşı mı geleceklerdi! Yeni medya düzeninde olağan işler bunlar. Gazete patronları hükümetin, gazeteciler de patronu kucağında genellikle büyümeye çalışıyorlar.
Ya bizim memlekette durum ne? Hapşurma-nezle misâli Türkiye modeli hakim bizde de. Sorgulama veya itiraz mı? Pat kapı dışarı edilen gazeteci, yorumcu çok bizde de. Hâl böyle olunca ya seve seve, ya da ‘seve seve’ adama yazı yazdırmaca yersen.
Yurdum spor gazeteciliği mi? E’ee, o da genellikle giderek değersizleştirilmekte ve yok sayılmakta! Böyle olunca da part-time spor gazetecileri bazen Behzat Ç., bazen de tecavüzcü Coşkun dalgalarında debelenmekte. Hani şu meşhur Ankara polisi Behzat Ç. var ya, sorgu odasında zanlıyı sıkıştırırken; “Cinayet saatinde ner’deydin?” diye sormuş. Zanlı da; “Maç seyrediyordum” deyince, “Golleri kim attı” diye kontra bir soru sormuştu ve cevap alamayınca da zanlının tepesine binmişti.
İşte, bizim de hâlimiz bu yönde! “Maçtaydım” diyen bir gariban spor gazetecisinin genellikle sadece bedeni orada. Maçın skoru ile ilgilenen çok arkadaş yok. Behzat Ç. gelse içeri atacak birçoğumuzu alimallah. Suç kimde?
