Serhat İncirli yalan üzerine güzelleme yapmıştı geçende.
Yalanları dinlemek eğlendiriyor demiş.
Gündem sebepli nazira yapamadım Serhat’a.
Zamanı bugünmüş.
Öyle midir sahiden de, yalanı dinlemek eğlenceli mi acaba?
******
Yalan söylemek patalojik, yani bir hastalık.
Yalancı dudağını büze büze saydırıyor.
Arada zırlıyor, yere vuruyor kendini.
“Bitik” ama seni bitirecek sanıyor çapulcu.
Derin nefes alıp duruyorsun.
İflah kesiliyor, öfke dumanın tütüyor.
Okkalı bir küfürün tam zamanı diyorsun.
Ama yok saymak yetiyor aslında.
O zaman kendine geliyorsun.
*****
Bilim, “yalancı bilerek yalan söyler” diyor.
Çünkü doğruyu bilmezse yalan söyleyemez.
Yalan için de tek sebep var.
“Kişi üzerinde etkili olup, çıkar sağlamak”.
Ancak hedefe ulaşması imkansız.
Uğraşları nafile, amaçları berhava.
Sonuçta yalancı bir kaybedendir ve kuyu dibine düşer.
İşte o zaman da birilerinin ekmek kırıntısına mahkum olur.
Ya da çıkar için peşkeşe secde durur.
Ama her halükarda yokoluşu daim ve kaçınılmaz.
*****
Yalana gülmedim hiç, tam aksi çok korktum.
Çünkü, yalan kötülüğün ham hali.
Ahlaksızlığın sinsileşmişi.
Ezilmişliğin, kaybetmişliğin hınç dolu ahvali.
Çünkü yalan varsa, yılanlık var.
Yılan varsa zehir var.
Zehir varsa kötülük var.
*Yalan, kötülük dolu bir kalbi, kirli bir ahlağı ve zehirlenmiş bir ruhu sembolize eder.
