Zemin kaybetmeye devam ediyoruz

Çok net konuştu Kıbrıs Rum Dışişleri Bakanı Kasoulides, şöyle ki; Alman mevkidaşı ile yaptığı basın toplantısında, “Diyaloğun yeniden başlatılmasına yönelik çabalar ancak Türkiye’deki seçimlerden sonra başlayabilir” dedi..

Yani bunun anlamı şu aslında: Kıbrıs’ın Kuzeyindeki siyasi otoriteyi tahakkümü altında tutan ve idare eden, politikasını belirleyen Türkiye Cumhuriyetidir.. Dolayısıyla Türkiye ister ve karar verirse diyalog yeniden başlayabilir. Bunun ötesi berisi yok, o halde Kıbrıslı Türklerin kendi yaşamı ve geleceği üzerinde iradesi yoktur dersek bu yanlış bir tespit olmaz.

Ha diyeceksiniz ki bu bilinmeyen bir şey mi?

Elbette değil.

Kaldı ki uluslararası toplum da bunun böyle olduğunu biliyor ve işin ilginç yanı kabul ediyor.Haliyle Rum bakan da bunu siyasi propaganda enstrümanı olarak dillendiriyor. Haliyle bunu hem söylemde hem de pratikte hayat bulmasını normalleştirerek, Türkiye’deki seçim geçsin de bakarız demeye getiriyor.. Rum bakan böylesi bir konjonktürde zaten yapılabilecek bir şey yok algısını güçlendiriyor. Peki bu konuya  bizim açımızdan, yani Kıbrıslı Türkler açısından baktığımız zaman neyi anlıyoruz? Taraf olduğumuz siyasi ekonomik ve sosyal sorunun esas taraflardan  biri olduğumuz Kıbrıs sorununda bizi ısrarla yok sayarak veya önemsemeyerek varlığımızdan bihaber davranılıyor.. Sonra da Kıbrıslı Rumların “egemen” veya “siyasi” eşitliğimizi kabul etmesini bekliyoruz..

Bu mümkün mü?

Değil! 

Bu ve benzeri  yaklaşımlar böylesi bir ortamda Kıbrıs’ta siyasi bir çözümün eksikliği bir tarafa, geçen her saniye, dakika, saat ve gün yaşadığımız emsaller Kıbrıs Türk toplumuna önemli bir zemin kaybettiriyor. Ve fakat konu bununla da kalmayıp, yapısal ekonomik ve sosyal sorunlarımızı derinleştiriyor. Sanırım bunun en çarpıcı örneği, Din İşleri Başkanının kadınların toplumda hiyerarşik olarak nasıl konumlandırılması gerektiğine dair hadsizce verdiği fetvasıdır.