Fi tarihiydi; “Rush Street, Chicago’nun en lüks sokağıdır. Görmeden gitmek olmaz” dediler ve gittik. Harbiden de kırmızılı sarılı Ferrariler filan öyleymiş. Çiçeklerden bezenmiş kaldırım üstü kafelerde çok güzel hanımefendiler ve hesabı ödemeye meyilli şık erkekler konuşlanmıştı.
Klasik bir Starbucks buzlu kahve molası ve sonrasında da kompleks ötesi karmaşık duygular içerisinde yürümeye başladık. Kafeler arasından süzülen renk kuşağı içerisinden karşılıklı olarak konuşlandırılan iki medya binası birbirlerine meydan okuyor gibi duruyorlardı.
The Wall Street Journal ve USA Today kadar olmasa bile biri 700 bine yakın tirajlı Chicago Tribune, diğeri ise 400 bine yakın tirajli Chicago Sun Times idi. İşte, her ikisinde de staj yapmış olan Don Gordon’la 32 yıl önce tanışmıştık. Kısmetmiş yine buluşmak varmış.
Don, Roosevelt Üniversitesi’de eş zamanlı olarak halkla ilişkiler bölümü yanında, gazetecilik bölümünde de tahsil yapmış ve de kardeşimin eski ev arkadaşı siyah bir Amerikalıydı. Lâf lâfı açtı ve Amerikan medyası hakkında bolca bilgi verdi bizim Don; “5N1K (Ne, Nerede, Nasıl, Ne zaman, Neden ve Kim) sürecinde en az üç tanık aranmalıdır, Amerika’da özel hayatın gizliliği yoktur, buradaki gazetecilerin aldığı en küçük bir hediye bile rüşvetten sayılır, gazetecilerin herhangi bir şirkete ortaklığı mümkün değildir, ırkçı yazılar hapse attırır, yazacağı konu ile ilgili mutlak bilgi sahibi olmalı ve bunu belge ve de istatistiklerle de kanıtlamalıdır, okuyucu kesinlikle her yazısından aydınlanmalı ve bilgi dağarcığına bi’şeyler katmalıdır, gazete yönetimi ve gazetecisi asla birbirlerini satmaz; sorun varsa içerde hâllolur, gazeteci eleştirel yazılarda kesinlikle isim verilmelidir, kişiye özel ‘özel’ yazılar yazmamalı ve adaleti her zaman savunmalıdır, gazeteci sadece bakmaz; bakarken görür de; tabii nerden bakarsa onu görür, yazdığına kendisi de uymalıdır, okuyucu her zaman haklıdır; haksızsa onu ikna et, tirajlar her yıl 0.12 düşüyor; artık kâğıt devri kapanıyor ve orta vadede internet gazeteciligi konusunu ihmâl eden medya grupları iflas edecekler” cinsinden bildik muhabbeti kahvemize dahil ettik.
Bu arada bizim medya durumu hakkında da bilgi vermeye çalıştık; “Kuzey Kıbrıs’ta 9’i yerli ve 3’ü yabancı olmak üzere toplam 12 haber ajansı, 7-8 günlük gazete ki tümüne yakınının da spor sayfası var, 6 haftalık dergi, 6 aylık dergi, 8 televizyon kanalı ve 21 radyo kanalı halen aktif durumda. Bunun yanında artık bizde de 20’yi aşkın internet gazeteleri de var. Kuzey’de toplam satılan gazete sayısı 5-6 bindir. Bunun az da olsa geriye kalanı Türkiye gazeteleridir” cinsinden bir’şeyler geveledik.
İşte, sayısal durum bu ama ya ‘nitel’ durum ne? E artık ona da yurdum medyasını takip eden sayın ahalimiz karar versin ama bizce nitelik açıdan durum vahim.
