Türkiye ile imzalanan ekonomik protokolden sonra bir müddet önce başbakan olarak Ankara tarafından atanan Ünal Üstel, Türkiye’nin tam desteğini almış bulunmaktayız dedi.
Açıkçası benim bundan yaptığım çıkarım ne kadar yüzsüzlük alavere dalavere çevirir ve alengirli işlerin içinde olursanız, Türkiye’nin o kadar büyük desteğini alırsınız. 50 küsur yılın ben de bıraktığı tecrübe maalesef budur.
Dolayısıyla bu ekonomik protokol adada büyük bir çoğunluğu heyecanlandırmadığı gibi öyle büyük bir beklenti de yaratmadı. Bunun nedeni de çok açık. Yıllardır bu protokoller anlı şanlı törenlerle imzalanıyor. İmzalanırken de bol bol lafazanlık yapılıyor. Peki sonuç ne oluyor? Sıfır sıfır elde var sıfır. Her yıl bir önceki yılı arar duruma geldik. Zaman Kıbrıs’ın Kuzey yarısında yaşayan halk olduğundan daha geri ve kalitesiz bir yaşama sürükledi. Bunu adanın kuzey yarısında yaşayan herkes bire bir yaşayarak deneyimledi. Dolayısıyla ondan öncekiler de olduğu gibi bu protokolün de Kıbrıslı Türkler açısından bir değer karşılığı yok.
Zira halkın yaşam kalitesini yükseltmeyen hatta her geçen yıl geriye götüren, refah seviyesini gerileten, ülkemde geçim sorunu yaratan, göçü tetikleyen ve ülkemi bozuk yollara, kırık dökük okullara, yetersiz okul binalarına, yetersiz hastanelere mecbur bırakan saçma sapan bu düzen yaşatılmaya çalışılıyorsa her yıl görkemli törenlerle imzalanan ve öncesi bir ton lafazanlık dinlediğimiz bu protokoller ne işe yarıyor.
Öyle ya siz onlarca protokol imzalayın.
İmzalanan bu protokoller çoğunluk olarak halka olumlu yansımıyorsa bunun ne kıymeti var! Sonuçta herkes günlük yaşantısı içinde nelerle karşı karşıya kaldığını bilir. Velhasıl cebindeki üç kuruşun, beş kuruşun ya da yüzlerce liranın her geçen gün eriyip gittiğini toz olup uçtuğunu görür. Var mı bunun ötesi?
Yok.
Siz sabahtan akşama kadar protokollere imza atsanız ne olur? Türkiye’nin şöyle desteğini, böyle desteğini aldık deseniz ne olur? Netice itibariyle yalana dolana devam.
