“Bugün yazıp görevimi yerine getirdim, Cumartesi ve pazar resmi tatil. Pazartesileri zaten yazmıyorum, iki üç gün senelik izin kullanıp, ağustos başında falan dönerim inşallah… Genel yayın müdürümü bizzat bilgilendirmek istedim ama, köprüyü geçip, gazeteye gelemedim. E aksilik bu ya, telefonumun şarjı da bitmiş, Sabiha Gökçen’den Atatürk Havalimanı’na uçayım bari dedim, yanlışlıkla İtalya uçağına binmişim, hostes başımda dikiliyor, laptop’u kapatayım diye, pilot da kapıyı örttü, inemiyorum, idare ediverin gari” diye konuyu bağlayıvermişti Kıbrıs Atarlısı yazar Yılmaz Özdil Bey bir yazısında. İşte, bizimki de o hesap.
Yıllar önceydi. İlk önce yeğenlere Londra, sonra kardeşimin 32 yıllık memleketi Chicago, arkasından Indiana, Michigan City, New Bufallo ve Detroit. Sonrasında da ver elini Djevdet Ailesi merkezli amca şehri Kanada’nın en sükseli şehri Toronto. Arada da Bramton ve Niagara Falls filân.
Kanada’da, Kanada Doları gibi uçmuş ve Amerika’nın çoktan üzerine yine çıkmıştı. İngiliz Kraliyet Ailesi’ne bağlı bir ülke hâlâ daha. Başbakanından ötesi yok. Her yıl İngiltere’ye saygı vergisi ödüyorlar. Oldukça büyük bir yüzölçümü ve sadece 30 milyon insan orada yaşıyor. Her gün göç alan bir ülke Kanada. Bu konuda da çok da sıkıntı yaratmıyorlar. Vatandaşlık konusunda bir hayli kolaylıkları var. “Aileden biri olsun yeter ki, kabul” modunda bir yönetim şekli duruma hâkim.
Kanada; ‘kapitalist düzenin, sosyalist çocuğu’ olarak nam salmış tüm dünyada. Vatandaşlarından toplamda yüzde 40 civarında vergi alan bir hükümet ve onlara ‘sıfır maliyetle sağlık ve eğitim hizmeti’ sunan bir yürütme. Son derece temiz bir memleket. Yollar, parklar ve diğer yaşam alanlarında tek bir çöp yok. İnsanları son derece yumuşak ve de nazik. Kurallara uyum tam. Nasl olmasın ki! Burada hısım-akraba devreye giremez. Kuralları çiğneyenlere asla taviz yok. Yüklü para cezaları veya hapislik kesin. Özetle yaşam kalitesi yüksek bir memleket Kanada.
Yerel yönetim bu amaçla her kesime hitap eden bir program oluşturmuş. Merkezine de ‘egzersizi’ oturtmuş. İşte bu sayede de türlü türlü rekreasyon alanları ve de oradakilere servis verecek uzmanlar yerleştirmiş. Hâl böyle olunca da egzersiz yapmak için dürtler bir hayli fazla oluyor. Amerika’nın aksine obezite muhabbeti az olan bir ülke.
Bu merkezde bu aralar Arda, Melodi Mila ve Betül ile Türkiye kazan kepçe merkezindeki Ned Djevdet Burgul Amca’ya sordum; “Ma nedir be amca. Bu millet sabahlara kadar koşar, yürür, yüzer, sürer ve de uçar. Kafayı yediler galibam?” dedim. O da gülerek; “Yok oğlum ne kafayı yemesi. Kışın buraları çok soğuk olur. Bu yüzden yazın izin kullanan insanlar sürekli olarak sadece üç ay boyunca outdoor trail (arazide koşu) yapar. Aha hiç eve girmezler” dedi. Amcam haklı. Ben olsam ben de eve girmezdim ve de nitekim girmedim. Darısı temiz ve de güvenliliğiyle özlenen Kıbrısımızın başına.
